Warto umieć pisać!

Wiecie jaki mam największy problem z Mamusią i Tatusiem? To, że mnie czasami nie rozumieją. Wydaje się, że są tacy mądrzy (prawie tak, jak ja!), umieją zrobić jedzonko, wiedzą, gdzie jest moje przedszkole (ja bym chyba sama nie trafiła!) i nawet umieją jechać samochodzikiem. Umieją te wszystkie rzeczy a mimo to nie rozumieją, jak do nich mówię, że chcę iść na spacerek albo obejrzeć bajeczkę w telewizorku!
Ale na wszystko jest sposób! Wymyśliłam sobie, że jak nie rozumieją tego, co im mówię, to ja im to napiszę! A wiem, że czytać umieją, bo mi czytają różne książeczki. Więc wzięłam długopisik i zaczęłam pisać. Początki były trudne, bo trzeba dobrze trzymać długopisik w rączce, inaczej on nie chce pisać. Ale szybko sobie poradziłam pomagając drugą rączką:

Potem było już dużo łatwiej. Musiałam tylko znaleźć jakąś czystą karteczkę (przynajmniej z jednej strony) i już mogłam pisać to wszystko, co mi przyszło do główki:

W pisaniu najważniejsze jest to, żeby nie pisać po ubranku ani po rączce. Tak mi powiedział Tatuś myjąc moją rączkę. Ale ciekawe co można zrobić, jak nie ma obok czystej karteczki? No i oczywiście zawsze trzeba mieć przy sobie długopisik!
Jak już pisanie dobrze mi szło, zawołałam Mamusię i zaczęłyśmy pisać do siebie:

Dobrze to sobie wymyśliłam, prawda? Teraz już na Mamusia i Tatuś nie będą mogli powiedzieć, że mnie nie rozumieją!